...

ΑΜΑΛΙΑ ΜΟΝΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΟΥΔΟ



ΣΚΟΡΠΙΣΑΜΕ, ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ,
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ


Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΤΣΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ BIG MAMA

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΡΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

Ε.Σ.Υ , εμείς ,κι αυτοί

το δέντρο των ονείρων μου.
Λεφτιά!


Όταν έπαιζα σκράμπλ με τον ανηψιό μου , κάναμε ομάδα.
Και επειδή εγώ κράταγα τα κατάστιχα γιά τους πόντους, έγραφα:
εμείς / αυτοί.
Εμάς κι αυτούς μας χώριζε μιά κάθετος.
Μιά τελεία που βαρέθηκε να κάθεται που λέει κι ο Άσιμος, και αποφάσισε να κατέβει προς τα κάτω.
Η ζωή όμως δεν είναι σκράμπλ που το παίζουμε μεταξύ μας απάνω στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας.
κι αυτή η τελεία που περπατάει, θα μπορούσε να φκιάσει κι ένα κοκτέηλ ας πούμε.
..............................................................................................................................................................
Γιά τον Ζαχαρία τον Καψαλάκη, έμαθα πως υπάρχει, κάτω από δραματικές συνθήκες στις 3 η ώρα τα χαράματα .
Δίπλα σε μιά βαλίτσα με δύο αλλαξιές, έξι διαβατήρια (γιά το συνάλλαγμα)και τρία εισητήρια της Ολυμπιακής γιά το Λονδίνο.
-Μα γιατί να τρέχετε στην Αγγλία μας είπε η Ελένη.Αφού έχουμε τον Καψαλάκη εδώ.
Πάρτον τηλέφωνο και συννενοηθείτε.
Σήκωσε η γυναίκα του το τηλέφωνο.Και την άκουσα που τον φώναξε.
-Με συγχωρειτε που σας ενοχλώ τέτοια ώρα αλλά είναι μόνο 28 χρονών.
-Πρέπει οπωσδήποτε να τον δω και γρήγορα .Δε μ' άφησε ούτε να παρακαλέσω.
- Αύριο το πρωί στις 9 να είστε εδώ.
Αύριο το πρωί, ημασταν εκεί.
Εγώ , ο άντρας μου κι ο αδερφός μου, που σέρνονταν λεπτό με το λεπτό.
Τον εξέτασε, και τον άφησε να ντυθεί.
Έβαλε τις αξονικές στη σειρά απάνω στον άσπρο πίνακα
Μας κοίταξε.
Κοίταξε και το άσπρο κακό που διαγράφονταν συμπαγές και αδιαπέραστο .
Μας ξανακοίταξε.
-Εχω γιά αρχή μου να λεω στον άσθενή την κατάστασή του. Μας είπε.
-Αδύνατον είπα εγώ, και ξεψύχησα στην καρέκλα.
-Δεν υπάρχει περίπτωση να πει κανείς στον αδερφό μου πως θα πεθάνει.
-Ξεχάστε το.
-Τι είναι αυτά που λες ,έκανε ο Νίκος ζεματισμένος και ξεκίνησε να πάει προς το εξεταστήριο.
Αυτός, ξαναγύρισε και με κοίταξε.Που δε σηκώθηκα.
Ριζωμένη στην καρέκλα, με τα χέρια στην ποδιά, -δεν πάω πουθενά αν δεν μου απαντήσεις.
-Εστω.θα του πούμε όμως πως μετά το χειρουργείο μπορεί νάχει νευρολογικά προβλήματα.
-Κοίτα εδώ.
(Δε κοιτάω ,δε κοιτάω.Το είδα μιά φορά και το κατέγραψα, τώρα κοιτάω αλλού, γιατί το κεφάλι του αδερφού μου δεν είναι ενα κρανίο με ένα άσπρο στρογγυλό καρύδι μέσα).
-Βλέπεις;ειναι μεγάλος όγκος.
Εσένα θα κοιτάω.
-Δηλαδή, εσείς τον έχετε ξεγραμμένο γιατρέ ;
Δεν μπορούσε να το πει.
-Γιά ξαναπέστα μου απ' την αρχή Δημητρούλα .
-Ρε παιδάκι μου, αυτό που βλέπω εδώ δεν ταιριάζει μ' αυτό που μου λες εσύ.
Μολις κατάλαβα πως είχαν τόση αξία οι λεπτομέρειες,τον είχα μιάμισι ώρα εκεί ,να του ξεφιλμάρω τις έξι τελευταίες μέρες.
-Δηλαδή εσείς τον έχετε ξεγραμμένο γιατρέ;ξαναρώτησα κρεμασμένη απ' τα μαλλιά μου.
-Οχι. απάντησε τελικά.
-Οχι.Δεν ταιριάζουνε τα πράμματα.
-Αυτό που βλέπω δεν υπάρχει αμφιβολία πως το βλέπω.
-Αυτό που μου περιγράφεις επίσης δεν χωράει αμφιβολία πως έγινε.
-Δεν ταιριάζουνε αυτά ξαναείπε και έτριψε το μέτωπό του πίσω απ' τους καπνούς.
-Μόνο αύριο θα ξέρουμε ,μετά το χειρουργείο.
Τελικά είχε δίκιο ο Καψαλάκης.Δεν ταίριαζαν.
Ηταν απλώς(;) ένα επιφανειακό ας πούμε ανεύρισμα, που αιμορράγησε,καταγράφηκε στην αξονική , και αφαιρέθηκε.
-Ο αδερφός σου γλύτωσε γιατί κινηθήκατε γρήγορα μου είπε την άλλη μέρα.
Τον ξαναείδα μετά από 3 μήνες όταν ξαναπήγαμε γιά τσεκάρισμα.
Μετά τον άλλο χρόνο , πάντα εκεί στον "εγκέφαλο",-όποια ώρα και να χρειαστεί θα με πάρεις στο τηλέφωνο-.
-Καλά πότε βλέπεστε ; ρώτησα τη γυναίκα του .
-Εγκαταστάθηκα και γώ εδώ .μου απάντησε χαμογελώντας.
-μμμμμμμμ έκανε η μάννα μου.Γιαυτό κατάφεραν και έκαναν παιδιά.
Τέσσερα νομίζω.
Κάθε φορά που πήγαινα να τους δω, είχα μιά φοβερή ενοχή πως τους παρακρατάω απ' την ξεκούρασή τους.
Κι αυτός πάντα ήρεμος και θετικός.
-Μα ποτέ δεν πάτε διακοπές;
-Γιατί πας διακοπές εσύ;με ρώτησε πονηρά μιά μέρα.
-Γιά να ξεκουραστώ.
-Ε! ,εγώ ξεκουράζομαι εδώ μέσα.
-Φύγετε και μη σας ξαναδώ μας είπε.
Και φύγαμε.
Δε μας ξανάδε.
Μετά .μιά μέρα,διαβάσαμε στην εφημερίδα πως τον έβαλε στόχο η ομάδα Ξερού,και τον πυροβόλησε στα πόδια, γιατί ήταν μεγαλογιατρός λέει, και μπλα μπλα μπλα λέει,οι λαϊκές μάζες λέει, και ένα σωρό α@χι@ιές λέει.
Γιά να μη λέω πολλές μαλακίες και γω .
Το κεφάλι του αδερφού μου , στο ιδιωτικό νοσοκομείο , στοίχισε λιγότερα από ό,τι στοίχισε η καρδιά του Παντελή στο Δημόσιο νοσοκομείο Αρεταίειο.
Γιατί;
Γιατί εκεί πλήρωσα όλη την ομάδα!Γιαυτό.
Και τις νοσοκόμες!Γιαυτό.
Γιατί είναι κοινό μυστικό, πως ένας διευθυντής που τα παίρνει, δεν τολμαέι να βάλει χέρι σε κανέναν από κάτω!Γιαυτό.
Γιατί ήσουν αγαπημένο μου Ε.Σ.Υ παρόν.Γιαυτό.
Και γιατί εμείς αποφασίσαμε να μη παίξουμε παιχνίδια μ' αυτούς.
Ποιός θα την πει την αλήθεια επιτέλους;
Ολόκληρη όμως.
Και μη στηριχτούμε πάλι στους αφανείς που κάνουν διπλοβάρδιες και ζούνε με την ιδεολογία τους γιά προσκεφάλι.
Δεν τους αξίζει να υπερασπίζονται αυτή τη λαμογιά που λέγεται Ε.Σ.Υ.
Κι εμείς,όλοι εμείς πρέπει να του ρίξουμε φωτιά να το κάψουμε αυτό.
Να πάμε γι' άλλα,κι απ' την αρχή.
Υπάρχουν κιάλλα συστήματα που μπορούμε να εφαρμόσουμε ως κράτος,έστω με μιά απλή αντιγραφή.
Θέλουν όμως οι αυτοί οι γιατροί του Ε.Σ.Υ;